بررسی اثربخشی معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی معتادان با ترک کوتاه مدت

زمینه: رویارویی با شرایط دشوار و بحرانی در زندگی هر فرد می‏تواند با کاهش امید و معنای زندگی وی، موجب افزایش افسردگی و کاهش کیفیت زندگی وی شود. هدف: پژوهش حاضر برای بررسی اثربخشی معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی معتادانی که ترک کرده‏اند، انجام شد. روش: به این منظور آزمون میلر به صورت پیش‏آزمون، پس آزمون و پیگیری بر دو گروه آزمایش و کنترل که هرکدام شامل 15 نفر بودند، اجرا شد. در فاصله بین پیش‏آزمون و پس آزمون، گروه آزمایش، تحت یک دوره معنادرمانی فردی 12 جلسه‏ای قرار گرفتند. برای بررسی داده‏ها از تحلیل واریانس دو راهه مستقل، تحلیل واریانس یک راهه مستقل، آزمون شفه و آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. یافته‏ها: یافته‏ها نشان داد بین پیش‏آزمون دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد؛ اما نتایج پس آزمون و پیگیری دو گروه تفاوت معناداری با یکدیگر و با پیش آزمون آنان داشت. بحث و نتیجه‏گیری: نتایج پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش نشان‏دهنده باقی ماندن اثر معنادرمانی با گذشت زمان بود. افزایش امید به زندگی افراد معتادی که ماه‏های اولیه پس از ترک را سپری می‏نمایند، می‏تواند در پایداری ترک و افزایش سازگاری اجتماعی آنان مؤثر باشد.